انقباض دوپویترون، که به آن انقباض کف دست نیز می‌گویند، نوعی بیماری پیشرونده است که با ضخیم شدن و کوتاه شدن بافت همبند در کف دست (فاسیای کف دست) مشخص می‌شود. این انقباض می‌تواند باعث خمیدگی انگشتان به سمت کف دست شود و عملکرد دست را تحت تأثیر قرار دهد.
علائم بیماری انقباض دوپویترون
بیماری انقباض دوپویترون (Dupuytren’s Contracture) یکی از اختلالات پیشرونده دست است که به علت ضخیم و کوتاه شدن بافت همبند کف دست ایجاد می‌شود. این بیماری علائم خاصی دارد که شدت و پیشرفت آن‌ها در افراد مختلف متفاوت است:
علائم شایع:
- ایجاد توده یا گره در کف دست:
- در مراحل اولیه، برجستگی‌ها یا گره‌های سخت و بدون درد در کف دست، معمولاً نزدیک انگشت حلقه و کوچک ظاهر می‌شوند.
- سفت شدن پوست کف دست:
- پوست کف دست ممکن است به تدریج سخت‌تر و نازک‌تر شود و بافت آن حالتی چسبنده پیدا کند.
- خم شدن انگشتان:
- انگشتان به ویژه انگشت حلقه و کوچک ممکن است به سمت داخل خم شوند و فرد توانایی باز کردن کامل آن‌ها را از دست بدهد.
- کاهش قدرت دست:
- با پیشرفت بیماری، ضعف و ناتوانی در گرفتن یا نگه داشتن اشیاء ایجاد می‌شود.
- درد نادر:
- در برخی موارد ممکن است بیماران درد خفیفی را در محل گره‌ها یا هنگام استفاده از دست تجربه کنند، اما این عارضه کمتر رایج است.
- اختلال عملکرد روزمره:
- فعالیت‌های روزانه مانند پوشیدن دستکش، دست دادن یا نگه داشتن اشیاء کوچک می‌تواند به دلیل انقباض انگشتان دشوار شود.
علت بروز انقباض دوپویترون
علت دقیق انقباض دوپویترون ناشناخته است، اما عوامل زیر ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند:
- وراثت: این بیماری معمولاً در افرادی که سابقه خانوادگی دارند، شایع‌تر است.
- بیماری‌های زمینه‌ای: دیابت، بیماری‌های قلبی و صرع می‌توانند خطر بروز آن را افزایش دهند.
- مصرف الکل و سیگار: این عوامل به عنوان تشدیدکننده‌های بیماری شناخته شده‌اند.
- جنسیت و سن: مردان بالای ۵۰ سال بیشتر مستعد این بیماری هستند.
نحوه تشخیص انقباض دوپویترون
برای تشخیص این بیماری، پزشک معمولاً روش‌های زیر را انجام می‌دهد:
- معاینه بالینی: مشاهده خمیدگی انگشتان و وجود گره‌ها در کف دست.
- آزمایشات عملکرد دست: بررسی میزان توانایی دست برای باز شدن کامل.
- عکسبرداری یا آزمایش‌های تصویری: در مواردی که نیاز به بررسی دقیق‌تر است، از تصویربرداری استفاده می‌شود.
روش درمان انقباض دوپویترون
انقباض دوپویترون نوعی بیماری پیشرونده است که باعث کشیدگی غیرعادی انگشتان دست می‌شود و بر اثر ضخیم شدن بافت زیرین پوست کف دست (فاسیای کف دست) ایجاد می‌گردد. درمان این بیماری بستگی به شدت و پیشرفت آن دارد. روش‌های درمانی عبارتند از:
روش‌های غیرجراحی
- تزریق آنزیم کلستریدیوم هیستولیتیکوم: این روش با تزریق آنزیمی خاص به بافت فشرده‌شده، کلاژن غیرطبیعی را تخریب و حرکت انگشت را بهبود می‌بخشد.
- فیزیوتراپی و تمرینات کششی: برای کاهش محدودیت حرکتی و تقویت عضلات دست.
- استفاده از اسپلینت یا بریس: این وسایل از بدتر شدن بیماری جلوگیری می‌کنند و در برخی موارد باعث باز شدن انگشتان می‌شوند.
روش‌های جراحی
-
- فاسیوتومی: در این روش، برشی کوچک روی دست ایجاد و بافت فشرده شده بریده می‌شود تا انگشت آزاد شود.
- فاسی‌اکتومی: شامل برداشتن کل بافت آسیب‌دیده برای پیشگیری از بازگشت بیماری است.
- آپوئنورکتومی: برداشتن فاسیای کف دست همراه با بافت‌های اطراف برای درمان موارد پیشرفته.
پس از درمان
-
- فیزیوتراپی و بازتوانی: برای بازیابی حرکت و کاهش تورم.
- مراقبت‌های پس از جراحی: شامل محافظت از محل جراحی و انجام تمرینات توصیه‌شده.
درمان به شدت بیماری، سن بیمار و نیازهای خاص او بستگی دارد. مراجعه به متخصص ارتوپد و برنامه‌ریزی درمانی مناسب کلیدی است.
نواحی تحت تاثیر بیماری انقباض دوپویترن
بیماری انقباض دوپویترن یک بیماری بافت همبند است که عمدتاً بر کف دست‌ها و انگشتان تأثیر می‌گذارد. این بیماری با ضخیم و کوتاه شدن نیام کف دست (فاشیای پالمار) همراه است که منجر به خمیدگی انگشتان می‌شود. مهم‌ترین نواحی تحت تأثیر این بیماری عبارت‌اند از:
- کف دست
- شروع بیماری اغلب در ناحیه کف دست است، جایی که برجستگی‌ها یا گره‌های کوچکی احساس می‌شوند.
- با پیشرفت بیماری، نواحی فیبروزی در کف دست ایجاد شده و پوست در این منطقه کشیده یا فرورفته به نظر می‌رسد.
- انگشتان دست
- انگشت چهارم و پنجم (انگشت حلقه و انگشت کوچک) معمولاً بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
- به مرور زمان، این انگشتان به دلیل کوتاه شدن نیام کف دست، به سمت داخل خم شده و عملکرد طبیعی خود را از دست می‌دهند.
- ناحیه کف پا: اگرچه نادر است، برخی افراد ممکن است علائم مشابهی را در کف پا تجربه کنند که به عنوان “فاشئیت پلانتار” شناخته می‌شود.
- ناحیه شانه: در موارد نادر، این بیماری ممکن است به ناحیه شانه گسترش یابد و با محدودیت حرکت یا درد همراه باشد.
- پوست و بافت‌های زیرین
- علاوه بر تغییرات ساختاری، پوست روی ناحیه آسیب‌دیده ممکن است سفت‌تر یا نازک‌تر شود.
- وجود چین‌خوردگی‌ها یا نواحی فرورفته می‌تواند به‌عنوان نشانه بیماری باشد.
- تأثیر بر عملکرد روزمره
- این بیماری باعث محدودیت در حرکت انگشتان و انجام فعالیت‌های معمول مانند گرفتن اشیا، تایپ کردن یا نوشتن می‌شود.
- اگر درمان مناسب انجام نشود، ممکن است منجر به ناتوانی عملکردی جدی‌تر شود.
افرادی که بیشتر در معرض انقباض دوپویترون هستند
انقباض دوپویترون یک بیماری بافت همبند است که بر کف دست و انگشتان تأثیر می‌گذارد و باعث خم شدن غیرقابل کنترل انگشتان می‌شود. افرادی که در معرض خطر بیشتری قرار دارند شامل:
- افراد مسن: شایع‌ترین در افراد بالای ۵۰ سال.
- جنسیت: مردان بیشتر از زنان مبتلا می‌شوند.
- سابقه خانوادگی: ژنتیک نقش مهمی دارد.
- مصرف الکل یا دخانیات: این عوامل احتمال بروز را افزایش می‌دهند.
- دیابت: افراد دیابتی بیشتر مستعد هستند.
- مشاغل خاص: افرادی که با لرزش‌های مداوم دست کار می‌کنند، مانند سازندگان یا کشاورزان.
جمع‌بندی
بیماری انقباض دوپویترون یک بیماری مزمن اما قابل کنترل است. شناخت علائم اولیه و مراجعه به موقع به پزشک می‌تواند به جلوگیری از پیشرفت بیماری و بهبود عملکرد دست کمک کند. برای مدیریت این بیماری، بهره‌گیری از مشاوره تخصصی و روش‌های درمانی مناسب ضروری است.
